De 49ste statiedag na de heroprichting die dit najaar 50 jaar terug plaats vond, geschiedde op zondag 17 januari 2016. Het dagthema ‘tradities’ werd op bijzonder ontraditionele wijze ingevuld. Omdat het nagenoeg onmogelijk was om op zondagochtend een priester te krijgen, was de mis vervangen door een Woord- en Communiedienst. Daar zullen ook parochies in de toekomst meer en meer mee te maken krijgen. De gastvrijheid in de kapel van de Kievietshorst, zo dicht bij ons gildehuis, was een pré, zoals ook het gegeven dat de hele verder dag bij Boerke Mutsaers kon worden doorgebracht. Maar de dienst van meditatie en viering was vooral een warm bad naast een verdiept besef van tradities beide door toedoen van de voorganger, diaken Willem Brok. In zijn sermoen riep hij het inzicht op dat tradities alleen zin hebben wanneer ze een functie hebben of een nieuwe functie krijgen. Zonder betekenis voor de gemeenschap, leeggelopen, is traditie slechts folklore.
Op het breukvlak van meditatie en viering werd het obituarium (de lijst van overledenen) voorgelezen. Zusters en broeders die van ons zijn heengegaan, blijven voor altijd met de gildegemeenschap verbonden. De dood breekt de belofte van trouw niet. Het nieuwe element kwam van Willem Brok. Bij elk van de 58 namen werd een gedachteniskaarsje aangestoken. Gezien de enthousiaste reacties na de dienst wordt dat geheid een traditie.
De viering, de communie, werd ingeleid door een bezinning waarin de diaken het handelen met brood en wijn bij het laatste avondmaal aanschouwelijk maakte. Daardoor liet hij de begrijpelijkheid letterlijk zien van het geheim van de transsubstantiatie.
De voormiddag werd afgesloten met de vendelgroet door de onmisbare Martijn en de traditionele statie- en staatsiefoto van alle gildebroeders. Instemming was er voor de introductie van een nieuwe traditie: een staatsiefoto van alle aanwezige gildezusters met de celebrant.
Raymond, Anouk en alle andere helpende handen hadden tegen kwart voor één de goed verzorgde broodjeslunch klaar staan. Belangrijk om op te merken dat het hele frisse personeel vanwege carnavalstijd tevoren tot 5 uur in de ochtend gewerkt had.
Volgens de traditie verwacht u na de Meditatie de Confrontatie. Maar die werd een uur uitgesteld. In de jaarvergadering van het gilde, eerder in de week, was Marcel Kleinekorte met algemene stemmen als gildebroeder-voor-eeuwig aangenomen. Normaal volgt dan onmiddellijk de aflegging van de gelofte en de installatie. Maar opnieuw kreeg de traditie een draai.
Door de eed op de boog, het voorlezen van de kaart en het aankleden nu (in de na schorsing op dinsdag heropende vergadering) te laten plaats vinden, kreeg de ceremonie meer diepgang. Zo kon niet alleen zijn echtgenote, Ans, aanwezig zijn, maar was de hele gildegemeenschap getuige – en daar horen de gildezusters ook bij. Zo hoort het en dat blijven we zo doen.
Om het noodzakelijke voorlezen van de Caert te compenseren, was de presentatie over (lokale) tradities luchtig gehouden. De confrontatie met onze eigen gildetradities kwam niet aan de orde.
Die staat dit hele jubileumjaar op de agenda. Daar heeft een Commissie Toekomst voorwerk voor gedaan en zijn extra bijeenkomsten gepland. Deze middag ging het over het eigen rugzakje aan onvermoede tradities en gewoontes die wij zonder het altijd te beseffen bij ons dragen om onze persoonlijke identiteit vorm te geven. Beelden en toelichting riepen herinneringen wakker en onthulden waar nodig achtergronden en de functies in het dagelijks leven.
Na de borrel bleek de ruimte omgetoverd tot een dinerzaal. 42 deelnemers zaten aan een culinair keuzemenu van ouderwetse kwaliteit. Daar horen een jaaroverzicht, een prijsuitreiking en dankwoorden bij. Geen punt, als ze maar smakelijk worden opgediend of gelardeerd worden. En dat deed de tussenkomst van traditionalist Harrie van Gool.
Wat we nog vergeten zijn? De drieledige toast van de eenheid: op de aanwezigen, op de afwezigen (de zieken) en de overledenen. Invoeren betekent dat we daarmee ook de volgende feestelijke Sint Sebastiaandag nog wat kunnen veranderen.